Proclivi currit oratio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Duo Reges: constructio interrete. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Bork: Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.
Bork: An eiusdem modi?
Quid enim?: Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.
Bork: Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Omnis enim est natura diligens sui. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Suo genere perveniant ad extremum;

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.
Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;
Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Si enim ad populum me vocas, eum. Non igitur bene. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Recte, inquit, intellegis.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor?